In Corona tijden verandert de context zodanig, dat alledaagse zaken plots je aandacht vragen. Zo besef ik nu hoe zeer ik heel wat ‘gewone’ dingen –  zoals naar de supermarkt gaan – op automatische piloot doe. Of eerder ‘deed’, tot voor kort!

Bij het winkelen had ik zo mijn routine: tijdens mijn wekelijks rondje Colruyt koos ik voor bepaalde producten gebaseerd op gezondheid, gewoonte, smaak, prijs, merk, promoties, hoogte waarop het product stond, sentiment… Een consumenten-marketing specialist kan u zeker verblijden met meer duidelijkheid rond het ‘waarom’ van al deze keuzes.

Na het zien van de beelden op het nieuws was ik nieuwsgierig naar welk gevoel en ‘oerreflex’  deze lege rekken bij mij zou oproepen. Misschien kreeg ik ook een “schaarste reactie” waardoor ook ik zou gaan hamsteren. We weten ondertussen dat dit een ‘normale’ psychologische beschermreflex is als mens. Of misschien werd ik emotioneel omdat het een een mistroostige herinnering aan het Roemenië ten tijde van het ijzeren gordijn naar boven zou halen. 

Daar liep ik dan, tussen de lege rekken. Surreëel inderdaad, dat had ik nog nooit meegemaakt. In het rek pasta was er nog keuze tussen 3 soorten, waaronder dierenfiguren pasta. Er waren nog 2 merken water te verkrijgen en 1 soort WC-papier.

De ‘sociaal besmettelijke’ angst en paniek om te gaan hamsteren probeerde ik bewust geen plaats te geven. Natuurlijk voelde ik die ergens wel, want gedrag is besmettelijk. Maar hoe meer ik er afstand van kon doen (vanuit mijn waarde en het gevoel van compassie – het is niet OK dat onze helden uit de zorg geen inkopen kunnen doen en niet in hun basisbehoeften kunnen voorzien omdat anderen alles nemen),  hoe blijer en tevredener ik me voelde bij de aanblik van die lege rekken. Er viel precies een ‘druk’ van mijn schouders, ik kreeg een gevoel van vrijheid.

Hoe kwam dat nu?

Ik kwam erachter dat het gevoel van vrijheid ontstond door het ‘ontslag’  van de keuzestress. Ik moet vandaag niet nadenken of ik voor ecologie, kwaliteit, promotie, het huismerk of een grote verpakking ga. Die keuze is voor mij gemaakt. Ik laad gewoon in wat er nog is. En ik ben er blijkbaar heel tevreden mee. De pasta in de vorm van een schildpad was lekker. Het WC-papier van het huismerk werkte prima. En het water was water.

Blijkbaar vragen al die keuzemogelijkheden voor banale producten veel energie van me. Ik merk nu pas dat het zorgt voor stress. Want wanneer er zo veel keuze is moet ik zelf goed nadenken over wat ik zal kiezen. Is dit wel gezond genoeg? Goedkoop genoeg? Duurzaam? Maatschappelijk verantwoord?   Ik ga voor- en nadelen afwegen, en probeer een goed evenwicht te vinden tussen al die criteria. Ik voel me verantwoordelijk voor al die keuzes en soms schuldig omdat ik misschien toch niet het juiste heb gekozen. 

Maar misschien is al dat gepeins bij de keuze van WC-papier niet echt nodig. Het werd me pijnlijk duidelijk hoeveel energie ik toch blijkbaar dagelijks stop in het ‘zo goed mogelijk’ willen doen. Het perfecte ‘gewinkel’, daar was ik blijkbaar mee bezig.

De lege rekken mogen voor mij nog wat aanhouden. Ik voel me bevrijd van alle druk uit mijn eigen hoofd.

En ik delegeer het kiezen van supermarkt artikelen bij deze naar de hamsteraars en mensen die sneller waren dan ik. Laat mij maar kopen wat er overblijft!

Ik wens jullie bij deze hetzelfde gevoel van vrijheid bij het aanschouwen van de lege winkelrekken!

Veel liefs,
Stephanie